Bijzonder bezoek aan India

Eindelijk was het dan zover, mei 2022. Na een lange tijd was het weer mogelijk om af te reizen naar India. Terug naar ons vertrouwde PAShouse, terug naar Lydia & Jane en terug naar alle lieve kinderen. Paul Saman ging samen met partner Joyce Ultee en dochter Olivia richting India voor een bezoek. Hij kijkt nu een paar maanden later terug op deze reis.

Vol verwachting en spanning begonnen we aan de reis. Vooral omdat we niet wisten wat we konden verwachten. Want hoe gaat het met iedereen? Heeft covid schade aangericht? En zo ja, wat voor schade? Was iedereen nog gezond? En zou iedereen net zo blij zijn met ons bezoek zoals wij dat zijn en gaat het nog steeds voelen als thuis?

Allemaal vragen die we hadden, maar op de laatste vraag was het antwoord al snel duidelijk. Het voelde direct weer als thuiskomen. Zoals altijd stond Lydia ons op te wachten bij de luchthaven en werden we snel naar het PAShouse gebracht waar een groepje kinderen en ouders ons opwachtten. De blije en enthousiaste reacties tijdens het weerzien blijft heel bijzonder en waardevol. Dit jaar was het nog extra bijzonder omdat ook Olivia, ons dochtertje van toen 4 jaar oud, was meegereisd. 

Speciale en emotionele eerste dag
Wij kwamen aan op 25 mei en dat is een speciale dag, want dat is de verjaardag van Peter Ultee. Peter zou op deze dag 74 jaar zijn geworden. Niet alleen is Peter de vader van Joyce en opa van Oliva, maar ook één van de oprichters van Stichting PASpoort. Het was dus heel speciaal en bijzonder dat ze in India bij deze dag stilstonden. Er stond een ‘verjaardagslunch’ klaar en er brandde een kaarsje voor Peter.

Nadat we iedereen hadden begroet, was er gelegenheid om met Lydia & Jane bij te praten over de stand van zaken. Al snel bleek dat covid een forse impact heeft gehad op onze kleine gemeenschap. Zo hebben een hoop kostwinnaars hun baan verloren door het stilvallen van het toerisme. Helaas zijn er ook enkele sterfgevallen te betreuren. We kunnen niet anders dan meegeven dat Joyce en ik hier echt van zijn geschrokken.

Het verslag van het uitdelen en rondbrengen van de kerstmanden op 24 december 2021 kreeg dan ook een emotionele lading, omdat veel families echt afhankelijk zijn geweest van onze steun en het Covid-food-program dat we hebben opgestart. Met Lydia hebben we dan ook gelijk een planning gemaakt om tijdens ons verblijf de gezinnen te bezoeken die het zwaarste zijn getroffen.

We maakten de eerste dag ook kennis met Maria die haar twee zoontjes, Adriel (7) en Maxwell (4), had gebracht bij het PAShouse. Door een handicap is het voor haar moeilijk om een vaste baan te vinden en probeert ze iedere dag opnieuw aan de kost te komen door op het land te werken. Omdat ze geen geld heeft om schoolgeld te betalen en opvang voor de jongste, blijven de kids regelmatig noodgedwongen thuis. Dan moet Adriel op Maxwell passen. Dat moet natuurlijk anders en dus beloven we Maria een sponsor te zoeken voor de jongens, zodat zij naar school/opvang kunnen. We nemen afscheid van haar en moeten beginnen aan Summercamp. Even omschakelen, maar dat zijn we ondertussen wel gewend.

Rowella met haar moeder

Voorbereidingen voor Summercamp
De volgende dag is een belangrijke dag. We zijn begonnen met de voorbereidingen voor Summercamp. De kinderen wachten gespannen in hun mooiste outfit voor het hek op de dag die komen gaat. Ook onze vaste crew was al vroeg in de ochtend gekomen om het terrein schoon te maken en de voorbereidingen te treffen voor het eten.

Het is mooi om te zien dat onze vaste crew uitbreiding heeft gekregen. Eén van de meisjes die vroeger bij ons in Summercamp kwam is Rowella. Zij was een jaar of vijf toen ze voor het eerst bij ons kwam en heeft zeker tot haar 13e deelgenomen aan het Summercamp. Rowella is nu een jonge vrouw van 19 jaar oud en helpt ons nu mee met het Summercamp.

Zelf zegt ze: “Ik weet hoe belangrijk en leuk deze weken voor ons waren als kinderen. Ik help nu graag mee voor de jongere kinderen.” Haar moeder helpt ook al jaren mee. Geweldig om te zien hoe dit zo kan ontstaan.

Summercamp vindt altijd plaats in mei omdat de kinderen dan schoolvakantie hebben. Dit jaar waren de groepen iets kleiner dan voorgaande jaren. Dat heeft te maken met de nasleep van corona. Normaal zijn er zo’n dertig kinderen per groep en dit jaar waren het er vijftien per week.  

Wat doen we tijdens summercamp?
Tijdens een suppercamp doen we een hele hoop. Van het spelen van leuke spellen tot diverse educatieve bezigheden en het knutsen van mooie dingen die ze mee naar huis kunnen nemen. Dit jaar waren het de tie dye shirts.

Vanuit Nederland hadden we alle verfpoeder meegenomen en de witte shits hebben we gekocht bij een lokale winkel. De kinderen waren onwijs enthousiast omdat ze het fenomeen ‘tie die shirts’ kennen van YouTube, maar het ver buiten hun bereik is. Prachtig dus om te zien hoe alle jongens en meiden genoten van het bezig zijn met de shirts en ntatuurlijk van het heerlijke eten en de lekkere ijsjes.

Nu horen we je denken: YouTube? Ja, dat klopt. Tegenwoordig is er in India ook wifi en hebben sommige ouders een mobiel om te communiceren met elkaar.

Het maken van de shirts was een groot succes en daarom hadden we spontaan het idee gekregen om extra shirts te maken met de kinderen en deze online te veilen terwijl we nog in India waren. Het was zo leuk om te zien hoe enthousiast onze volgers waren. Alle shirts zijn uiteindelijk geveild voor een leuk bedrag. Van dag bedrag hebben we cadeaus gekocht voor de kinderen en die op de laatste dag van het kamp uitgedeeld.

Maria met haar twee zoontjes

Op bezoek bij sponsorgezinnen
De week na het Summercamp zijn we met Lydia op bezoek geweest bij de sponsorgezinnen en gezinnen die onze hulp goed kunnen gebruiken. Het was heel bijzonder om iedereen (weer) te zien die we al jaren sponsoren. Mooi om te zien dat het goed met ze gaat en het sponsorprogramma echt werkt.

Helaas kunnen we niet iedereen helpen en moeten we moeilijke keuzes maken. Onze missie blijft het helpen van vrouwen en kinderen. Daar moeten we trouw aan blijven en dat zorgt voor een houvast om achter de keuzes te staan die we helaas moeten maken.

Het helpen van vrouwen als Maria en zorgen dat haar kinderen een opleiding krijgen, dat is waar we voor staan. Want alleen met de juiste scholing hebben ze een kans op een baan en goede toekomst. Met als doel dat ze hun dromen waar kunnen maken.

Vrouwen en kinderen in India
Naast alle extra hulp blijft het volgen van onderwijs het belangrijkste om uit deze armoede te komen. Van de ruim 1,3 miljard Indiase inwoners kan ongeveer 61 procent (Unesco, 2011) lezen en schrijven. Dat betekent dat ruim een derde van de bevolking dat niet kan.

Ondanks het feit dat er in India een sterke feministische beweging is en dat in de hogere kasten/klassen vrouwen wel meetellen, is over het algemeen de positie van de vrouw in India zeer ondergeschikt aan die van de man. Met name in de traditionele plattelandsgemeenschappen waar wij ons op richten, is de vrouw vaak een soort van slavin en heeft zij niets in te brengen.

Krijgt een echtpaar een kind, dan hopen ze eigenlijk op een jongen. Dat betekent namelijk een versterking voor de familie, want de toekomstige vrouw die later bij hem komt wonen brengt een bruidsschat mee. Wanneer je als echtpaar dus een dochter krijgt, moet zij later een bruidsschat betalen en dat zorgt voor financiele zorgen. Met behulp van donaties geeft Stichting PASpoort vrouwen en kinderen in Goa (India) weer perspectief.